Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

Σάββατο 12 Ιουλίου 2014

Κυριακή Ε' Ματθαίου: Σύναξις των Πατέρων της Δ' Οικ.Συνόδου.


σύγχυτα κα τρεπτα, διαίρετα κα χώριστα, ο δύο φύσεις, θεία κανθρώπινη, νώθηκαν στ να πρόσωπο το Θεο Λόγου, ησο Χριστοδημιουργς το κόσμου,  Υἱὸς το Πατρός, προσέλαβε τν νθρώπινη φύση στπρόσωπό Του κα τν νωσε σ μία νότητα διάσπαστη, λλ κα σύγχυτη,που κάθε μία φύση διατηρε κέραια τ διώματά της.  Χριστς εναι  Θες πο γινε νθρωπος, κι χι νας νθρωπος πο νώθηκε μ τν Θε θεοποιήθηκε. Θες ν κατ’ οσίαν, γινε κα νθρωπος κατ φύσιν, στε νγίν κα  νθρωπος κατ χάριν θεός.

Κατέβηκε στν κόσμο μας, γι ν βρίσκεται αωνίως κοντ στ γαπημένο Του πλάσμα, ν βρίσκεται αωνίως νωμένος μαζί του. ρωτευμένος μ τδημιούργημά Του, δν ντεχε τν ξ ποστάσεως ρωτα. ναλογιστετε, δελφοί μου, να ζευγάρι ρωτευμένων πο μως δν συναντήθηκαν ποτέ. νας τέτοιοςρωτας εναι δεατός, μία δέα, μία φαντασία, μι νυπόστατη πραγματικότητα,να νώφελο κα νούσιο ασθημα.  Χριστς μως ποστασιάζει μ τν σάρκωσή Του μία καινούρια πραγματικότητα. Προσεγγίζει τ κατ φύσινσχετο, τ νθρώπινο γένος, γίνεται μοιος μ τν καθένα ς τέλειος καλοκληρωμένος νθρωπος. σπόρως συλληφθες στν γιασμένη μήτρα τς Θεοτόκου, δν στερεται τίποτα π τ νθρώπινα, τν πρόσληψη ψυχς κασώματος, κα σα πονται τς σαρκώσεως, τν κυοφορία, τν τοκετό, τν αξηση το σώματος, τς ασθήσεις, τν πόνο, τν κόπωση, τ συναισθήματα τς ψυχς, τν νάγκη τς τροφς. κτς μαρτίας συλλαμβάνεται κ Πνεύματος γίου κα Μαρίας τς Παρθένου, κτς μαρτίας πολιτεύεται, λλ’πρ τς το κόσμου μαρτίας πεθαίνει στ Σταυρό.
Δν σιχαίνεται τν φύση μας, δν ντρέπεται γι τ νθρώπινο σμα, δν μειώνεται π τ συγκατάβαση. Γίνεται κτίσμα, ποτασσόμενος κουσίως στοςρους τς κτίσεως, κόμη δ κα στ δεδομένα τς πεπτωκυίας φύσεως, τ τέλος τς ποίας θάνατος. Γεύεται τ πικρ ποτήρι το θανάτου κα μετ κερν στννθρωπότητα τ γλυκ κρασ τς ναστάσεως, προσκαλώντας μ ψηλκήρυγμα τος πάντες στ γιορτ τς ναδημιουργίας.
 Θες νάμεσά μας! ταν δημιούργησε τν νθρωπο, επε: «Νά,  δμ γινες νας π μς». Θαυμαστ τ ργο τς γίας Τριάδος, δελφοί μου! λλ’ ταν κατέβηκε στ γ  Λόγος, λαβε χρα τ θαυμαστότερο· γινε ς νας π μς,ναλαμβάνοντας κα πάλι ν μς καλέσ στν μοίωσή Του, ν γίν  καθένας μας διος μ κενον κα λοι μαζ νας στ Σμα Του.
Μ τν δογματικ θεολογία τς τετάρτης οκουμενικς συνόδου διατρανώθηκε δυνατότητα τς σωτηρίας μας, διότι ἐὰν  Χριστς δν εναι να π τ δύο,ἐὰν δηλαδ δν εναι θεάνθρωπος, λλ μόνον να π τ δύο,  μόνον Θες μόνον νθρωπος, τότε δν μπορε ν σωθ  νθρωπότητα. Ο πατέρες τςκκλησίας δν νδιαφέρονταν ν θεολογήσουν  ν συζητήσουν πλς γινούσια κα θεωρητικ πράγματα· πολεμοσαν γι τ οσιδες, τν λήθεια τς σωτηρίας μας μέσα π τν λήθεια το Χριστο.
Πολλς φορς  πέρμετρος ζλος,  φανατισμός, θε τν πιστ στν πλάνη. Πλανήθηκαν σοι ποτίμησαν τ νθρώπινο σμα κα σχυρίζοντο τι νθρώπινη φύση το Χριστο ποῤῥοφήθηκε π τν θεία φύση Του ς παρεπόμενο τς νωσής τους δι τν μοναδικότητα το προσώπου. Πλανήθηκαν πίσης σοι δν κατενόησαν τι  φράση το γίου Κυρίλλουλεξανδρείας «μία φύσις το Θεο Λόγου σεσαρκωμένη» ναφερόταν στ μίαπόσταση το σαρκωμένου Θεοπως πλανήθηκαν κι κενοι πο λεγαν πς Χριστς εναι τ θικ πρόσωπο πο προέκυψε π τν νωση δύο ποστάσεων, το νθρώπου ησο κα το Θεο Λόγου. Πλανήθηκαν σοι φοβήθηκαν νμολογήσουν καθαρ κα ξάστερα τι σύγχυτα, τρεπτα, διαίρετα καχώριστα, νώθηκαν  θεϊκ κα  νθρώπινη οσία στ να κα μοναδικπρόσωπο το Χριστο. Πλαννται κα σοι σχυρίζονται τι γνωρίζουν ποιός εναι  Χριστός, λλ δν θέλουν σχέσεις μαζί Του. Δν εναι δυνατν ν γνωρίζνθρωπος τν λήθεια πο θ τν σώσ κα ν τν ποῤῥίπτκτς ν γινεμόψυχος τν δαιμόνων.
 λήθεια εναι μία· λέγεται ρθοδοξία. Σ’ ατν μόνο  σωτηρία. Κάθεπόκλιση π τ δόγματά της κ ζήλου, ξ γνοίας  σεβείας, θέτει νμφιβόλ τν σωτηρία το ποκλίνοντος. 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου